Net nadat een goede vriendin aan kanker was gestorven, ontdekte verpleegkundige Liz Kaspers een knobbel in haar borst.
In een dagboek hield ze bij hoe ze zich voelde en hoe het was om in haar 'eigen ziekenhuis', het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven, behandeld te worden. Ruim een jaar na haar laatste bestraling is haar persoonlijke verhaal in boekvorm verschenen.
Zonder pruik – die ze gekscherend haar 'cavia' noemt – kwam ze niet in de buurt van 'haar' ziekenhuis.
Nog na de chemokuur werkte ze halve dagen. Haar collega's verklaarden haar voor gek. "Vanaf het begin heb ik gezegd: 'Dood ga ik, maar niet nu en niet hieraan'. Toch heb ik de behandelingen onderschat. Ik heb nooit willen zeuren. Ik ben nog steeds bang dat ik dat doe."
De tweede chemokuur nekte Kaspers. "Mijn aderen deden zo pijn, ik kon geen prikje meer verdragen. Mijn plas was rood door de chemovloeistof. Waar gaat dat over? Als ik in het toilet keek, werd ik beroerd. Ik wist dat die bende me kaal maakte."
Kaspers zag van dichtbij hoe in 'haar' ziekenhuis collega's steken lieten vallen. "Ik ging met mijn zus Suzanne naar het ziekenhuis omdat ik heel duizelig was. Allebei hielden we in ons achterhoofd wel rekening met uitzaaiingen in mijn hoofd, maar de arts-assistent op de eerste hulp zei het zo cru. Het denken of het uit de mond van iemand anders horen, zijn twee heel verschillende dingen."
De kritiek op het ziekenhuis heeft ze niet weggelaten, maar ook de positieve ervaringen beschrijft ze. Zoals met artsen die ze normaal alleen zakelijk tegenkomt. "De oncoloog bleek zo'n lieve man te zijn."
Kaspers was 39 toen ze te horen kreeg dat ze een hormoongevoelige vorm van borstkanker had. Meteen was duidelijk dat zwanger worden uit den boze was. "Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Het idee dat je sowieso geen kinderen mag krijgen is vreselijk."
Zonder terughoudendheid schrijft Kaspers uitgebreid over haar gevoelens. Negentig pagina's lang voert ze een persoonlijke dialoog met de lezer. Kaspers: "Ik ben de schaamte voorbij."
In haar eigen werk blijft haar ziekteproces een moeilijke factor. Als ze mensen ziet lijden, of wanneer er geprikt moet worden. "Aan naalden heb ik een trauma overgehouden."
In een dagboek hield ze bij hoe ze zich voelde en hoe het was om in haar 'eigen ziekenhuis', het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven, behandeld te worden. Ruim een jaar na haar laatste bestraling is haar persoonlijke verhaal in boekvorm verschenen.
Zonder pruik – die ze gekscherend haar 'cavia' noemt – kwam ze niet in de buurt van 'haar' ziekenhuis.
Nog na de chemokuur werkte ze halve dagen. Haar collega's verklaarden haar voor gek. "Vanaf het begin heb ik gezegd: 'Dood ga ik, maar niet nu en niet hieraan'. Toch heb ik de behandelingen onderschat. Ik heb nooit willen zeuren. Ik ben nog steeds bang dat ik dat doe."
De tweede chemokuur nekte Kaspers. "Mijn aderen deden zo pijn, ik kon geen prikje meer verdragen. Mijn plas was rood door de chemovloeistof. Waar gaat dat over? Als ik in het toilet keek, werd ik beroerd. Ik wist dat die bende me kaal maakte."
Kaspers zag van dichtbij hoe in 'haar' ziekenhuis collega's steken lieten vallen. "Ik ging met mijn zus Suzanne naar het ziekenhuis omdat ik heel duizelig was. Allebei hielden we in ons achterhoofd wel rekening met uitzaaiingen in mijn hoofd, maar de arts-assistent op de eerste hulp zei het zo cru. Het denken of het uit de mond van iemand anders horen, zijn twee heel verschillende dingen."
De kritiek op het ziekenhuis heeft ze niet weggelaten, maar ook de positieve ervaringen beschrijft ze. Zoals met artsen die ze normaal alleen zakelijk tegenkomt. "De oncoloog bleek zo'n lieve man te zijn."
Kaspers was 39 toen ze te horen kreeg dat ze een hormoongevoelige vorm van borstkanker had. Meteen was duidelijk dat zwanger worden uit den boze was. "Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Het idee dat je sowieso geen kinderen mag krijgen is vreselijk."
Zonder terughoudendheid schrijft Kaspers uitgebreid over haar gevoelens. Negentig pagina's lang voert ze een persoonlijke dialoog met de lezer. Kaspers: "Ik ben de schaamte voorbij."
In haar eigen werk blijft haar ziekteproces een moeilijke factor. Als ze mensen ziet lijden, of wanneer er geprikt moet worden. "Aan naalden heb ik een trauma overgehouden."
Als een verpleegkundige kankerpatiënt wordt / Nicole Melchior. - Zoetermeer : Free musketeers. - 102 p. - ISBN 9789048401574
Prijs: € 15,95
Bron:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten